نازنینمــــــــــــــ آدمــــــــــــــــــــــــ....اینو کش رفتمـــ

 پس از آفرینش آدم خدا گفت به او:

نازنینمـــــــــ آدمـــــــــ ... با تو رازی..اندکی پیشتر آی ..

آدم آرام و نجیب آمد پیش.... زیر چشمی به خدا می نگریست...

محو لبخند غم آلود خدا..دلش انگار گریست.

نازنینم آدم(قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید)...

یاد من باش که بس تنهایم ...بغض آدم ترکید ...

گونه هایش لرزید.....به خدا گفت:

من به اندازه ی گلهای بهشت ....نه ....من به اندازه ی عرش..نه نه...من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من

دوستدارت هستم...

آدم کوله اش را برداشت ...خسته و سخت قدم برمیداشت...

راهی ظلمت پر شور زمین ...زیر لبهای خداباز شنید...

نازنینمـــــــــــ آدمــــــــــــ..

نه به اندازه ی تنهایی من ....نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه ی گندم....تو فقط یادم باش...

نازنینمــــــــ آدمــــــــــ ...نبریـــــــ از یادمـــــــــــ...